Hoogtepunt was het monumentale Dumky Trio van Dvorak. Zadig liet de zes delen uitgroeien tot hoofdstukken in een episch verhaal, en hun instrumenten werden personages, broers of jeugdvrienden die elkaar na vele jaren opnieuw treffen, elkaar omhelzen, herinneringen ophalen aan onstuimige avonturen en oude liefdes, soms ruziën en overvallen worden door weemoed over voorbije tijden.
Wat in beide stukken vooral opviel, waren de prachtige melodieën en lijnen die Beethoven en Dvorak schreven voor de cello, vaak de meest bescheiden stem in de kamermuziek, maar in het Trio Zadig werd Garcia’s instrument het hart van de muziek, zijn snaren ontpopten zich tot – zoals Voltaire in Zadig schrijft – de dunne draden waaraan het lot van sterfelijken hangt. Zijn ‘gezang’ liet niemand onberoerd. Read full article
