Quatuor Alfama

(…) De hele opname heeft iets bijzonder melancholisch, iets juichend vrolijk omwille van de liefde, van de genegenheid. Iets dramatisch, een snijdend verdriet langs de andere kans waar men machteloos en met gebalde vuisten mee wordt geconfronteerd. Het thema van de verre geliefde doorspekt met de tragedie van het ongewenste afscheid.  Het heeft eigenlijk allemaal iets van een mooie kostuumfilm naar waar men kijkt. De muziek is bijzonder belevend opgevoerd, alsof ze het verhaal verteld van Felix en Fanny, van Robert en Clara. Het is een aloud thema, dat reeds bij Beethoven, Haydn en Mozart bvb. opdook, maar dat hier zo mooi en onopzettelijk on praktijk werd omgezet. De grillen van het leven in muzikale praktijk gebracht. Prachtig naar voor gebracht tijdens het opus 80 van Mendelssohn waarin het intense verdriet van de broer over het overlijden van zijn zus centraal staat. Het bijna antwoord van Schumann, door het opdragen van zijn opus 41 aan Mendelssohn. Het lijkt wel een oneindig verhaal van verbondenheid op zoveel manieren. Plus de détails